در دارالفنون تحصیل پزشکی کرده بود و با زبان فرانسه کاملا آشنا بود،موقعی که همه ی شهرهای بزرگ نیازمند پزشک بودند شهر خود را محتاج تر از جاهای دیگر تشخیص داد و به خوانسار بازگشت و به درمان مردم همت گماشت. او بود که اولین بار در ایران بدون داشتن تجهیزات آزمایشگاهی تیفوس را در خوانسار تشخیص داد و توانست خدمات ارزنده ای به مردم ارائه دهد. این دکتر فرهیخته در هنگام تاریکی تاریخ پزشکی نوری بود در این منطقه که سراسر خوانسار و گلپایگان و فریدن را روشن می کرد. او مرد مسلمانی واقعی و بی ریا بود. نمازش را پیش از قضا شدن در هر حالت بر بالین بیمار یا کوچه و یا مسجد ادا می کرد . تنها وسیله ی نقلیه اش اسب بود و از زیادی استفاده ی شبانه روزی در کوچه باغ های خوانسار اغلب سر و صورتش از خراش شاخه های درختان بی نصیب نبود. او برای بهداشت خوانسار هم زحماتی کشید. با مشقت زیاد توانست اولین حمام دوش را در خوانسار افتتاح کند و در کارهای عام المنفعه هم دستی داشت . یکی از کارهای مهم او در این زمینه احداث تونل آب جنگاه است که از هدر رفتن آب جلوگیری می کرد و آب را زودتر و سریع تر به مقصد می رساند. به یاد می آورم هنگامی که در داروخانه کار می کردم ایشان بطور وسیعی از داروهای شیمیایی با ترکیب مواد اولیه ،آن هم برای هر بیمار به مقادیر متناسب با بیماری و وضع بیمار دارو تجویز می کرد. مثلا برای سرفه های سرماخوردگی که آنتی بیوکی وجود نداشت ، در هر تجویز با چهار قلم داروی زیر شروع می کرد:
۱- استات دو آنانیاک
۲- بنزوات دوسود
۳- شربت تلو
۴- شربت پلیگالا
البته برای هر نسخه مقداری متفاوت با ترکیب های دیگر متناسب با وضع بیمار در نظر می گرفت ، بطوری که ما نمی توانستیم با یک فرمول شربت تهیه کنیم و کارخود را ساده کنیم ، چون در هر نسخه آقای دکتر محمد زهرائی ترکیب داروها و وزن کردن وقت زیادی می طلبید.
« برگرفته از کتاب حاصل عمر ( خود زندگی نامه نوشت ) استاد مرتضی اشرفی خوانساری »
