در سال ۱۳۲۵ پنی سیلین تازه وارد ایران شده بود و در اختیار بنگاه کل داروئی کشور بود و بدون تجویز پزشک و تائید وزارت بهداری به کسی داده نمی شد . خانمی که دختر برادر آقای دکتر زهرائی بود به عفونت بعد از زایمان مبتلا شده بود و حالش روبه وخامت گذاشته بو. آقای دکتر برای او پنی سیلین تجویز کرد و نسخه را با پیکی به تهران فرستاد و سفارش خرید پنی سیلین و مراجعه فوری کرد. شرایط حمل و مراقبت از پنی سیلین بسیار ویژه بود بطوری که باید در طول سفر با دقت نگهداری می شد.
پس از رسیدن پنی سیلین آقای دکتر بنده را مامور تزریق آن کرد و دستور داد در زمان بندی هر شش ساعت بطور منظم این کار انجام شود.
۲۴ ساعت که از تزریق گذشت ، بهبودی بیمار ظاهر شد. اطرافیان همه خوشحال شدند و آقای دکتر از دیدن اثر سریع این دارو اشک از چشمانش فرو غلطید . از او سوال شد که چرا گریه می کند؟ و ایشان جواب دادند اگر این دارو قبلاً در اختیار بود، بیماران زیادی می توانستند ازمرگ نجات یابند.
« به نقل ازکتاب حاصل عمر (خود زندگی نامه نوشت ) استاد مرتضی اشرفی خوانساری »
